Ingezonden brief aan het coronavirus

Beste coronavirus,

Of, nou ja, niet zo best eigenlijk. Je houdt ons al een tijdje in de greep. Je grijpt om je heen met een snelheid waar veel marketeers alleen maar van kunnen dromen. Je dwingt ons tot afstand nemen van familie, vrienden en collega’s en tegelijkertijd breng je ons dichter bij elkaar. We zorgen voor onze buren, maken ons zorgen om onze naasten. Nederland staat stil dankzij jou, en tegelijkertijd bewegen we meer. In ons eentje, dat dan weer wel. Sommigen werken even niet, anderen juist dubbel zo hard.

Je houdt ons bezig, de hele dag vliegt nieuws over jou ons om de oren, en we weten inmiddels niet meer precies wat nu echt is, en wat nepnieuws is. We nemen een niet te stoppen stroom berichten tot ons, volgen de liveblogs op de voet en reageren massaal op sociale media. Die in mijn beleving overigens een stuk socialer zijn geworden afgelopen weken, maar dat terzijde.

Je dwingt ons om thuis te werken, anders te werken. Ik zie heel veel dingen gewoon doorgaan. De noodzaak om iedere dag in die file te staan, of in die drukke trein, is ineens een stuk minder groot geworden. Wat blijkt? We hoeven niet meer persé, altíjd op locatie te zijn om toch ons werk te kunnen doen. Om toch af te kunnen stemmen met collega’s. In de afgelopen drie weken – waarin we verplicht thuis werken waar mogelijk – zag ik meer innovatie en ontwikkeling in onze sector dan dat ik in mijn hele carrière bij elkaar zag. We kunnen zoveel online tegenwoordig. Dankzij jou werk ik digitaler dan ooit, ik heb namelijk geen printer thuis, en dat gaat prima. Dankzij jou vergaderen we nu via Teams, Skype of Zoom. En misschien ben ik de enige die er zo over denkt, maar ik vind die vergaderingen efficiënter en doelgerichter. Ik zie dat we meer interesse in elkaar hebben, meer begrip voor elkaar hebben. Zelfs voor door het beeld rennende kinderen of op het toetsenbord liggende katten. Het valt me op dat – nu we elkaar niet live kunnen zien – we verbaal beter communiceren, normaal slechts tien procent van onze totale communicatie. We zijn ons er in no-time bewust van geworden dat er met het wegvallen van non-verbale communicatie zo’n zestig procent van onze communicatie is weggevallen. En dat we dat moeten compenseren met woorden en tonatie. Een crisis is een snelle leermeester.

Je zorgt ervoor dat ik meer rust en energie heb, terwijl alle opdrachtgevers en projecten juist keihard door elkaar heen denderen. Ik vind het niet eens erg. Je zorgt ervoor dat ik de tijd heb om, soms tijdens een wandeling in de zon, eens rustig na te denken over de communicatieaanpak van de Uithoornlijn voor het komende jaar. Of over hoe we het tienjarig jubileum van db-m gaan vieren. Over algemener: wat de nieuwe werkelijkheid die jij met je meebrengt voor ons communicatievak betekent? Voor mijn rol als communicatieadviseur voor de bouwprojecten waar ik bij betrokken ben? Soms maak ik me zorgen, want als de bouw stilvalt, wat kan ik dan nog doen? Of mijn collega’s? En dan herpak ik me weer, denk ik aan alle plannen die steeds niet tot uitvoering komen omdat we simpelweg geen tijd (of prioriteit?) hebben. Misschien moet ik als communicatieadviseur juíst aan de slag, áls de boel stilvalt. Zijn er kansen, of juist risico’s? Ik kan ze allebei bedenken.

Je merkt, mijn gedachten springen nogal heen weer tussen de last die we van je hebben en de kansen die je oplevert. De wereld verandert, mijn omgeving verandert, letterlijk en figuurlijk, en ik zelf verander. Ik hoop dat we over een tijdje – als jij er niet meer bent, al ben je helaas niet zomaar vergeten – de positieve kanten van jouw ‘bezoek’ kunnen vasthouden en kunnen waarderen. Dat we zichtbaar om elkaar blijven geven. En meer rust en overzicht creëren voor onszelf en anderen. Dat we de tijd blijven nemen om over dingen na te denken, in plaats van als een kip zonder kop op de rijdende trein te springen. En dat we de (digitale) ontwikkelingen blijven omarmen. Maar bovenal: dat we bewuster gaan leven, gaan doen en blijven doen waar we écht gelukkig van worden. En dat we dit allemaal kunnen vasthouden. Ook als de bekende waan van de dag weer om onze aandacht vraagt.

Tot ziens. Of liever niet eigenlijk.
Katja